1-4 λοιπόν για τον Παναθηναϊκό. Γίνεται αυτό που όλοι πίστευαν ότι θα γίνει. Πρόγραμμα- βουνό εκτός έδρας τα περισσότερα παιχνίδια και μια ομάδα που ακόμα δεν έχει βρει χημεία και συνοχή. Αν πειράζει κάτι περισσότερο και από την ήττα, είναι αυτή η εικόνα που παρουσιάζουν οι πρωταθλητές Ελλάδας στην μεγαλύτερη διάρκεια των αγώνων.
Βλέπει κανείς το σκορ με την Μακάμπι και διαβάζει και την επική ανατροπή που δεν έγινε στο τέλος και γενικά κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Όπου το δάσος είναι ο αγώνας που διαρκεί 40 λεπτά και όχι 4. Και με 4 λεπτά μπάσκετ όχι αγώνα Ευρωλίγκα δεν κερδίζεις (ειδικά στο Γιαντ Ελιάου) αλλά ούτε αγώνα στην Δ ΕΣΚΑ.
Μπαίνεις να παίξεις με μια ομάδα που αποδεδειγμένα έχει θέματα. Την χτύπησε ο Κορωνοϊός, κακή προετοιμασία κτλ. Και έχεις στο ημίχρονο σκοράρει 23 πόντους. 23!!!
Σκεφθείτε μόνο ότι στο τελευταίο τετράλεπτο οι πράσινοι σκόραραν 29.
Δεν γίνεται λοιπόν με ηρωικές επιθέσεις και άμυνες σε 4 λεπτά να κερδίσεις αγώνα.
Κανείς δεν υποτιμάει και δεν παραβλέπει την μεγάλη επιστροφή στα τελευταία λεπτά. Αλλά όταν μια ομάδα κοστίζει 5 εκατομμύρια συγνώμη αλλά δεν μπορείς να ελπίζεις ότι κάθε φορά θα επιστρέφει και θα παίρνει τα παιχνίδια στο τέλος. Μέχρι στιγμής δεν το έχει καταφέρει ποτέ.
-Είναι φανερό ότι ο Κέντρικ Πέρι έχει χάσει την ψυχολογία του. Είναι εκτός κλίματος αγώνων και προσπαθεί να μπει με λάθος τρόπο μέσα σε αυτούς. Θεωρώ ότι αυτός πρέπει να είναι που θα βγει εκτός Ελληνικού πρωταθλήματος για να μπει ο Φερέλ.
-29 λεπτά και πέντε σουτ για τον Παπαγιάννη πολύ απλά σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος.
-Σταθερά σε καλή πορεία ο Ντάριλ Μέικον και ο Οκάρο Γουάιτ.
Θεωρώ τον κόουτς Πρίφτη πραγματικά ένα πολύ καλό προπονητή. Έχω όμως επιφυλάξεις για αυτό που δοκίμασε φέτος στον Παναθηναϊκό. Την δημιουργία δυο ομάδων. Μακάρι να διαψευστώ αλλά…. Και δεν είναι δικαιολογία ότι το έκανε στην Καζάν αυτό, γιατί πολύ απλά στην Βαλτική Λίγκα σε κάθε αγώνα βάζεις όποιον ξένο θες. Ενώ στην Ελλάδα όχι.
Μιχάλης Σταμουλάκης
