Ο προπονητής του ΕΦΑΟΖ (National League 2, 3ος όμιλος), Γιάννης Μάνος, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Πριν τα τζάμπολ» του EOK WebRadio.
Αναλυτικά είπε:
Για το Game 3 των play-out με τον Εργοτέλη (13/04): «Προετοιμαζόμαστε όπως σε όλα τα παιχνίδια. Αν πας να προετοιμάσεις την ομάδα σου κάπως αλλιώς, το μόνο που θα κάνεις είναι να την αγχώσεις και σε μια ομάδα όπως εμείς, με τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δώσεις στα παιδιά ψυχολογία, να τους πεις ότι έκαναν τεράστια προσπάθεια. Παίζουμε με μια ομάδα όπως ο Εργοτέλης που πριν από εμάς είχε 2 νίκες, ενώ εμείς για έναν πόντο δεν μπήκαμε play-offs και τώρα παλεύουμε για την παραμονή. Το θεωρώ λίγο “άδικο”. Ωστόσο είμαστε έτοιμοι και θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε στο τέλος».
Για το ότι αυτό θα είναι το πέμπτο φετινό τους ματς με τον Εργοτέλη: «Δεν κρύβει “παγίδες”, ούτε κάνει πιο εύκολη τη δουλειά πιο εύκολη. Τώρα που έχουμε παίξει 4-5 φορές μαζί ξέρει ο καθένας ακόμη και τα ατομικά χαρακτηριστικά των παικτών. Όλα θα κριθούν στην ενέργεια και το πάθος που θα δείξει η κάθε ομάδα. Σε αυτά τα παιχνίδια που είναι “do or die”, είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας. Μπαίνει σίγουρα το “πρέπει”».
Για το αν είναι πιο αγχωτικό να παίζεις για την άνοδο ή για τη σωτηρία: «Το πιο αγχωτικό είναι όταν παίζεις για τη σωτηρία. Η άνοδος σου δίνει και λίγο “φτερά”. Είναι το κίνητρο, είναι η προσπάθεια που έχεις κάνει και που λες πως ό,τι και να γίνει δεν είσαι χαμένος. Όταν παίζεις για τη σωτηρία λες ότι κάνεις ένα βήμα πίσω».
Για το πώς είναι να δουλεύει με νεαρούς παίκτες: «Τα μικρά παιδιά είναι… ευχή και κατάρα. Είναι παιδιά που είναι “διψασμένα” να παίξουν μπάσκετ, είναι παρορμητικά, αλλά πολλές φορές δε μπαίνει το μυαλό. Εκεί πέρα πρέπει να επέμβεις για να καταλάβουν την κρισιμότητα του παιχνιδιού. Για ‘μένα, είναι πολύ καλό να δουλεύεις με μικρά παιδιά, γιατί βλέπεις εξέλιξη και σε ομάδες όπως ο ΕΦΑΟΖ, που δουλεύει έτσι, αν δε δουλέψεις με μικρά παιδιά δε θα έχεις και συνέχεια».
Για τις συμβουλές που δίνει στα παιδιά: «Να δουλεύουν. Μόνο αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Δεν υπάρχει “μυστικό” στο μπάσκετ. Έχει αποδειχθεί τα τελευταία χρόνια ότι όποια παιδιά δουλεύουν πραγματικά με κάτω το κεφάλι κάνουν πράγματα».
