Ο Παναθηναϊκός μέσα σε ένα δεκάλεπτο γύρισε από την κόλαση στον παράδεισο στο Βελιγράδι και επικράτησε της Μακάμπι με 92-99 αν και βρέθηκε στο 30ο λεπτό πίσω στο σκορ με 82-67 και πλέον έχει αγκαλιάσει το πλεονέκτημα έδρας που μόνο με αυτοκτονία θα το χάσει.
Οι Πρωταθλητές Ευρώπης κατάφεραν να επιστρέψουν από ένα παιχνίδι που φαινόταν να έχει στραβώσει τελείως.
Και όμως δεν ήταν έτσι το παιχνίδια από την αρχή. Ο Παναθηναϊκός πίεσε στην αρχή της αναμέτρησης και είχε καλές αποφάσεις στην επίθεση και προηγήθηκε με 13-21 με τον Ναν να έχει 5 ασίστ στα πρώτα έξι λεπτά. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν οι πράσινοι στο παιχνίδι από μέσα προς τα έξω της Μακάμπι είχαν πολύ κακές περιστροφές αμυντικά και οι Ισραηλινοί βρήκαν ελεύθερα τρίποντα.
Στην τρίτη περίοδο ο Παναθηναϊκός ήταν κακός και το παιχνίδι φαινόταν να έχει στραβώσει.
Τι άλλαξε στην 4η περίοδο;
Πρώτα από όλα η άμυνα του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι πήγαν σε αλλαγές σε όλα τα σκριν. Μίκρυναν το γήπεδο και δημιούργησαν πρόβλημα στην Μακάμπι που ικανό παίκτη στο ένας εναντίον ενός έχει μόνο τον Ράντολφ. Αφού βρήκε ρυθμό στην άμυνα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την καλή επίθεση. Πολλά split out, πολλά ντράιβ στην ζώνη των Ισραηλινών. Με μπροστάρη τον Χουάντσο και συνεπικουρούμενος από τους Μήτογλου, Ναν και Λορέντζο Μπράουν γύρισε το παιχνίδι και στο τέλος έφτασε σε μια μεγάλη νίκη με τον Χουάντσο να τελειώνει άψογα την συνεργασία Ναν- Λορέντζο Μπράουν με τον δεύτερο να κόβει στην ρακέτα και να λειτουργεί σαν ιδανικό σκαλοπάτι στην παγίδα που δέχθηκε ο πρώτος. Πλέον αρκεί να προστατέψει το σπίτι του την Παρασκευή με την Παρί και την τελευταία αγωνιστική με τον Ερυθρό Αστέρα και το ταξίδι στο Μονακό θα είναι σημαντικό μεν αλλά δεν θα γίνει και κάτι αν ηττηθούν οι Πρωταθλητές Ευρώπης.
Υ.Γ. Έχω δηλώσει ότι σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού διαφωνώ με την τακτική του Εργκίν Αταμάν. Είμαι ο πρώτος που αναγνωρίζω και σέβομαι τα επιτεύγματα του και σήμερα έχει κάνει ματ σε διάφορα κομμάτια του παιχνιδιού με δυο κυρίες κινήσεις σε ψυχολογικό και τακτικό επίπεδο. Η μια είναι πριν το παιχνίδι όταν ανέφερε ξεκάθαρα ότι δεν δέχεται τους τραυματίες για δικαιολογία και ότι η ομάδα πρέπει να κερδίσει. Ανέφερε δε ότι αν χρειαστεί θα βοηθήσουν και οι νεαροί. Και έριξε στην μάχη τον Σαμοντούροβ που για 5 λεπτά ήταν πάρα πολύ καλός. Η δεύτερη είναι ότι δεν δίστασε να αφήσει τον Σλούκα στον πάγκο και εμπιστεύτηκε τον Λορέντζο Μπράουν παρότι ο Αμερικανός γκάρντ σε ένα σημείο της αναμέτρησης αστόχησε σε δυο συνεχόμενα τρίποντα. Ένας Μπράουν που εδώ και 20 μέρες παίζει πραγματικά σαν τον παίκτη που θαύμασε όλη η Ευρώπη τα προηγούμενα χρόνια.
Υ.Γ. Μπορεί ο Αταμάν να μην το θεωρεί δικαιολογία και καλά κάνει, αλλά για να καταλάβουμε το μέγεθος των απουσιών , ο Παναθηναϊκός έχει τους 3 small forward (Γκριγκόνις, Όσμαν, Παπαπέτρου) τραυματίες. + Λεσόρ και Γιουρτσεβέν που η αντίστροφη μέτρηση του Τούρκου για την επιστροφή του έχει αρχίσει εδώ και καιρό.
Υ.Γ. Ο Λεσόρ προφανώς δεν κουνιέται αλλά ο Γκάμπριελ αξίζει η όχι να μείνει με αυτά που έχει προσφέρει μέχρι τώρα. Εγώ θεωρώ ότι έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να συζητάμε για το αν θα πρέπει να είναι στο ρόστερ και την νέα χρονιά η όχι.
Μιχάλης Σταμουλάκης
